اشخاصی مثل من در یک جریان دیگه‌ای هستن، وابسته به یک ترقه‌ی دیگه‌ای هستن، و از نسل دیگه‌ای هستن، و از اصل دیگه‌ای، با فرهنگ دیگه‌ای، افکارُ اندیشه‌های دیگه‌ای، نهضت‌ها و جریان‌های فکری و اجتماعی دیگری و از دنیای دیگری...

یه گوشه‌ای از این شهر یه‌سری آدم هست

آدمایی مثل من

خسته از لحظه‌هایی مثل قبل

خسته از فردایِ شکل دیروز

خسته از آدما و زندگی خشکُ بی‌روح

من از یه نسل دیگه‌ام

صدای گلوله‌ها تو گوشم، واسم لالایی خوندن

تو شیکم ننَم صدای جیغ‌و داد، زیاد شنیدم با صدای بمب‌و موشک

تو بیست‌و چند سال عمرم، آدمارو کنار هم ندیدم

یا جلوی هم بودن، یا رویِ هم

اونا همش در حالِ جنگ بودن

حتی وقتِ خواب، تویِ شب، رویِ تخت

تو بیست‌و چند سال عمرم،

بیست‌و چند بار مُردم

بیست‌و چند سال حقمُ خوردن

زندگیمُ برعکس کشیدن

تا منم مثِ اونا اونُ برعکس ببینم

من وقتی مَرد شدم

که پُر درد شدم

ظاهر آدما خوبُ همه تو زرد شدن

تا این‌که خواستم که این اتفاقُ درک کنم

از توی آدمای اجتماعم طرد شدم

این خیلی سخته، این خیلی تلخه

که آدمای دورت نمی‌فهمن چیه حرفت

این اتفاقا می‌شن عقده تویِ قلبت

یه‌مشت اعتقاد چرتُ پرت می‌ره تو مغزت

تا یکم حرف زدم، گفت بگو معذرت

می‌خوام. این زندگی یه خوابِ تلخه، نه؟

کسی ازم نمی‌پرسه که چیه دردِ من؟

دردم اینه که پرده رفت کنار از پنجرم

پس دیدم همه‌چیو داد زدم با هنجرم

بعدش بین منُ خودم شروع شد جنگِ نرم

این باعث شد که از دستِ مردمم دَر برم

پس نگو برگرد... پس نگو برگرد

(این باعث شد که از دستِ مردمم دَر برم)

اگر در سخن من، در انتقادهایی که من می‌کنم تلخی‌ای وجود داره، این تلخی را بر من ببخشید، اگه معتقدید و می‌بینید که درش حقیقت هست...